Es mostren els missatges amb l'etiqueta de comentaris les converses interiors. Mostrar tots els missatges
Es mostren els missatges amb l'etiqueta de comentaris les converses interiors. Mostrar tots els missatges

17 de febr. 2010

Wanda pequeña


Querida Wanda pequeña,

Hacía ya mucho tiempo que no me sentaba en serio a escribirnos una carta así. Nos miento y digo que hemos estado ocupadas haciendo de nuestra vida algo mejor, que no he tenido tiempo para nosotras.

Niña, eso no es verdad. Sí he pensado, y sí he reflexionado. Hasta he intentado recuperarte más de una vez en mis acciones y pensamientos y, créeme, en más de una has estado, quizá sin que nos diéramos cuenta ninguna de las dos. Pero no he tenido valor suficiente para enfrentarme a tus ojitos tiernos, a tu sonrisa dulce que sólo se apagaba con algún berrinche tonto. ¿Sabes? Creo que tengo miedo.

Sí, Wanda pequeña. Tengo miedo de defraudarte. De defraudarnos. De no llegar a ser lo que queremos, lo que queríamos cuando yo era tu. Aparcando esos locos sueños de futuro que incluían astronautas y viajes a la Luna, he seguido el latido constante que ha estado dentro de nosotras des de que tenemos consciencia. Palpitando, lentamente, suavemente, siempre ha estado ahí, marcando el tempo de nuestras vidas: el arte. No el Arte de los Museos y las salas de exposiciones. Tampoco el arte de las calles y el spray. Quizás no sabes de que te hablo, porque cuando yo era tú seguro que no me planteaba todo esto... Pero, créeme, ya está en ti, en nosotras. Lo que sea que nos hace vibrar de ese modo especial que tu y yo sabemos... ése qué-se-yo de contar historias, ya sea impregnando de tinta el papel o encarnando los personajes en el patio trasero del agún vecino (que, créeme, dará sus frutos: acabarás actuando bajo los focos de un teatro)

Ya verás que con la edad vienen las dudas existenciales, los planteamientos espirituales, las decisiones difíciles. De momento, lo estamos haciendo bien. Estate tranquila, papá y mamá nos ayudarán (cuidalos y diles más a menudo que les quieres, se lo merecen de verdad) Aunque ahora parezca que estamos alejadas de lo que siempre hemos querido, no te preocupes: es sólo un escalón más. Plantéatelo así. Ya verás como poquito a poco iremos subiendo esta escalera que construimos cada dia. Vigila con la red de seguridad. Es importante, Wanda pequeña: son nuestros amigos. Cuidala con mucho amor, téjela cada dia, no te olvides de los hilos que una vez pusimos allí, porque el tiempo los desgasta, y si no los reforzamos, se desvanecerán. Piensa también que somos parte de otras redes: si nos olvidamos de eso, nuestra propia red desaparecerá. Procura aprenderte bien la teoria y no tener que sufrir la práctica: perder a alguien por la propia estupidez es una lección difícil de olvidar.

Pequeña, quiero que sepas que siempre estás en nosotras. No te olvido, de verdad. En cada cambio, en cada decisión, en cada giro de guión estás con nosotras, en ésta nuestra cabecita que a veces no termina de funcionar demasiado bien. Pero es gracias a ti que nuestra vida tiene un sentido. Es por ti que seguimos luchando, seguimos buscando nuestro Santo Grial (o nuestra Arca Perdida, de aquí a unos años lo entenderás). Porque tu eres nuestros sueños e ilusiones, lo que nos hace levantar cada dia. Por favor, no me dejes nunca. De verdad.

Te quiero,

Wanda grande

12 de gen. 2008

Nena.
Carn glatent d'innocència perduda.
Canvi recent, maduresa ràpidament adquirida.
Jove dona i vella alhora.
Et vull meva, retenir les flames als meus dits.

Home.
Bust robust i incipient barba.
Amb un peu a cada bàndol de l'edat.
Noi madur o home petit.
Et vull a tu, jugar a passar la nit desperts.

Vull besar els teus pits dolços,
i acariciar els teus llavis humits.
Vull sentir-te dintre meu,
i deixar de ser nena per sempre més.

Ets més petita del que hauria de desitjar.
Ets més gran del que hauria de somiar.

Són l'amor i la passió els que ens mouen de nit
i ens fan fugir al amtí, quan les llums ens vigilen.

I d'amagat i a distància ens besem
per tornar-nos a girar i somriure a la resta de gent.

T'estimo.
T'estimo.
No necessito saber res més.

Neopoeta

Dedicada a tots aquells que SABEN que la diferència d'edat no compta

13 d’oct. 2007

Ser el que no es pot ser

La mort com a màxima aspiració.
Tan lluny d'ella, o tan a prop.
Un tall.
I adéu.
O esperar anys i anys
a ser consumit lentament,
com una flama que mai es cansa.
I buscar en la foscor
la petita llum
que fa somriure.
I la seguretat d'estar fent allò
que està bé. O no.
O aconseguir en la llum
el punt de foscor
que fa trontollar.
I la seguretat de voler allò
que mai es pot tenir.
Ser el que no es pot ser.
Buscar el que no es pot trobar.
Lluitar per allò que ja s'ha perdut.

NeoPoeta

17 de set. 2007

Converses

A vegades parlo amb tu. No sé si m'escoltes, i no sé si t'escolto. No sé si tenim gaire a dir... però a vegades és millor parlar-te que no parlar...

"- T'agradava el personatge o l'actor?
- Eh?
- Allò que va dir aquell amic teu de la Guitarra, sobre l'actor i el protagonista.
- Uhm... si... Alguna cosa relacionada amb el Que no Tornarà, oi?
- Si... però es podria aplicar a tots els que passen, oi?
- Últimament si... No sé si es que necessito un personatge i no el tinc... en canvi he trobat l'actor... però no sé si vol actuar...
- És complicat, eh?
- Ets tu qui m'hi fas pensar.
- Havies dit que no sentiries. Almenys, pensa.
- Pensar en els sentiments pot ser tant o més dolorós que sentir-los, perquè et pots adonar de moltes coses...
-
... Sabia que em sortiries amb una cursiva.
- És per cridar l'atenció del que llegeix.
- Així doncs, tens un actor que no és actor... i un actor disposat a fer de personatge... però hi estàs d'acord? Renunciaràs a l'actor per el personatge?
- ... A vegades ets odiosa.
-
Clar. Soc tu"

Firmat racionalment,

NeoPoeta