14 de febr. 2008

#111 - Oda a Jaime Sabines


"¿En qué lugar, en dónde, a qué deshoras
me dirás que te amo? Esto es urgente
porque la eternidad se nos acaba..."
Jaime Sabines



Muerto, de ti no queda nada.
Y ya mis palabras
no llegaran a tus oídos.

Nunca sabrás lo que he sentido
junto a ti.

Ni me podrás ver.


Quizá en el más allá

desde arriba,

o dónde sea que estés,

desde dónde sea
que
nos miras, nos escuchas,
desde donde tu corazón ya no late,

ni siente, ni nada,

porqué estás muerto,
quizá desde allí me veas
llorar.

Pero, aún así,
casi
se puede decir
que te amo.
Porque sin conocerme,
sin hablarme,
sin saber siquiera que existo,
tu me dibujaste hace ya
muchos años.

Y ahora que estoy débil,

ahora que muero cada día,

ahora que mis pasos son cansados,

ahora que mis palabras són las últimas,

te necesito otra vez.


Cada noche negra,

y cada luna muerta,

te traen a mi recuerdo.


Y estás aquí,
junto a mí,
otra vez.
Leyendo tus versos c
on mi cabeza en tu regazo,

mientras mis lágrimas mojan el papel.


Te echo de menos.

Aunque nunca te haya conocido.

5 comentaris:

kena ha dit...

ostres, que guapa la poesia...
m'encanta el fragment del començament..
esto es urgente.....

Caravell del Morter ha dit...

Hola neopoeta! que tal? està de puta mare el blog!

Dani Clemente ha dit...

Dios.. brutal

Uribetty ha dit...

Dels millors, sens dubte!
Un petó ben dolç :P

kena ha dit...

mmmm
em vaig inspirar i vai pintar aquest text l'altre dia... ;)